تاريخچه کارآفرینی

تاريخچه کارآفرینی

اگر چه شروع کارآفرینی به سال‌هاي قبل از قرون وسطي برمي گردد ولي در قرون وسطي به کساني که مسئول اجراي کارهاي عمراني بزرگ بودند، کارآفرين مي‌گفتند، در قرن هفدهم کارآفرين به کسي اطلاق مي‌شد که به‌منظور عرضه خدمات يا تهيه محصولات با دولت قرارداد مي‌بست (عبدلی، ۱۳۹۶، ۸).
ريچارد کانتيلون در سال ۱۷۳۰ يکي از نخستين نظريه‌ها را در مورد کارآفرینی عرضه کرد و به همين دليل برخي او را بنيان گذار اين واژه مي‌دانند او کارآفرين را فردي مي‌دانست که اهل ريسک باشد و بنا به مشاهداتش ريسک شامل حال بازرگانان، کشاورزان، صنعت‌گران و ساير مالکان مي‌شد که به قيمت معلوم مي‌خريدند و به قيمت نامعلوم می‌فروختند و از اين رو در معرض خطر بودند (ارکنا و همکاران، ۲۰۱۴، ۱۳۱).
در قرن هيجدهم به دنبال صنعتي شدن جوامع بين صاحب سرمايه و فردي که به سرمايه نياز دارد تفاوت گذاشته شد. در اواخر قرن نوزدهم و اوايل قرن بيستم بين مديران و کارآفرینان تمايزي قائل نبودند. در اواسط قرن بيستم کارآفرين نوآور پايه ريزي شد در اين دوران بين مدير و کارآفرين تمايز ايجاد شد. در اين دوران شومپيتر(۱۹۳۴) استاد دانشگاه هاروارد نقش مديران و افرادي که کسب و کار ايجاد مي‌نمايند را از کارآفرين جدا نمود. به‌زعم وي هرکدام از فعالیت‌های زير کارآفرینی است: ارائه کالايي جديد؛ ارائه روشي در فرآيند توليد جديد؛ گشايشي بازاري تازه؛ يافتن منابع جديد و ايجاد هر گونه تشکيلات جديد در صنعت(هيسريچ و پيترز،۱۳۸۳).
از اين زمان تاکنون پژوهش‌های مختلف در زمينه کارآفرینی ادامه يافته است. دراکر کارآفرين را فردي مي‌دانست که فرصت‌ها را به حداکثر مي‌رساند. در سال ۱۹۷۰ کالينز و مور بين کارآفرینان مستقل و اداري تمايز قائل شدند(مدل کارآفرینی ۴E زاوير مندوزا)، سوبائر در ۱۹۷۳ کارآفرینی درون سازماني را ابداع کرد. در سال ۱۹۷۵ شاپيرو کارآفرين را فردي مبتکر و سازمان دهنده چند سازوکار اقتصادي و اجتماعي که ريسک و ورشکستگي را مي‌پذيرد تلقي کرد. به‌زعم وسپر (۱۹۸۰) کارآفرين از ديد اقتصاددانان، روانشناسان، تاجران و سياستمداران متفاوت است، او کارآفرینی را به کارآفرینی داخلي و مستقل تقسيم بندي نمود. در سال ۱۹۸۵ پينکات واژه کارآفرینی سازماني را ابداع کرد. از طرف ديگر در آمريکا از اواخر دهه ۱۹۶۰ تا ۱۹۸۰ تعداد ۱۶۳ دانشکده دوره‌هاي کارآفرینی را در زمره آموزش‌های خود قرار دادند. در پنج سال اول دهه هشتاد اين دانشکده‌ها رشد زيادي کرد در سال ۱۹۹۰ تعداد ۵۰۰ دانشکده دوره‌هاي آموزشي در زمينه کارآفرینی برگزار مي‌کردند، تا اين سال برنامه‌هاي آموزشي شامل چهار دسته برنامه به شرح زير بود:

) آگاهي و جهت‌گيري به سمت کارآفرینی؛

۲) توسعه تأسیس شرکت‌ها؛

۳) رشد و بقاي کارآفرینان و شرکت‌های کوچک؛

۴) توسعه آموزش کارآفرینی.

در دهه ۱۹۹۰ کارآفرینی درون سازماني رشد بسيار شديدي کرد. لازم به ذکر است از ابتداي دهه ۱۹۸۰ پژوهش در زمينه آموزش کارآفرینی مورد توجه قرار گرفت و از سال ۱۹۸۵ همزمان با افزايش تعداد دوره‌هاي آموزشي در خصوص روند کارآفرینی روند ديگري نيز در خصوص شناسايي افراد مناسب براي آموزش اهداف خاص آموزش، شيوه‌هاي يادگيري و انواع محتواي درسي آغاز شد(ابعاد ساختاری سازمان های کارآفرینی). لازم به ذکر است در دهه ۸۰ و ۹۰ پژوهش‌های مربوط به کارآفرینی رشد خوبي داشت اگر چه هر چه به زمان حاضر نزديک‌تر مي‌شد پژوهش‌ها منسجم‌تر و هدايت شده‌تر بود (هيسريچ و پيترز، ۱۳۸۳).